นายจรัล ดิษฐาอภิชัย อดีตกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ ประธานสมาคมนักประชาธิปไตยชาวไทยไร้พรมแดน ลี้ภัยในประเทศฝรั่งเศส โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊ก Jaran Ditapichai ว่า บันทึกความทรงจำต่อ 5 ตุลาคม ผมร่วมชุมนุมตลอดคืน จนอย่างเข้า 6 ตุลาคม 2519
ราวตี 4 ผมเดินไปดูเหตุการณ์หน้าหอประชุมใหญ่ พบชูสิน วนา ผู้นำนักศึกษารามฯ ยืนคุยฟังวิทยุยานเกราะจากวิทยุคลื่นสั้น รายงานข่าวราวกำลังบัญชาการตำรวจตระเวณชายแดนเข้ายึดพิพิธภัณฑ์ สั่งกระทิงแดง ลูกเสือชาวบ้านให้ปฏิบัติการ ตี 5 กว่า ได้ยินเสียง M 79 ลงกลางที่ชุมนุม
แต่เห็นผู้ชุมนุมปั่นป่วนกันไม่นาน ธงชัยยังพูดบนเวที แนะนำต้องคิดอย่างไร ทำอย่างไร ผมกับชูสินคาดว่า ตำรวจฯบนพิพิธภัณฑ์จะระดมยิงอีกไม่นาน แล้วก็จริง เสียงปืนดังสนั่นขึ้น ผมล้มนอนราบกับพื้นถนนมุมสนามฟุตบอล เยื้องตึกคณะนิติศาสตร์ อยู่ในวิถีกระสุนพอดี ลูกกระสุนปืนราวห่าฝนปลิวผ่านหัว น้องนักศึกษาที่นอนหลบบนฟุตบาทถูกยิงหัวแบะ ผมเห็นนักศึกษาที่นอนหลบบนถนนข้าง และหน้าหอประชุมใหญ่ถูกยิงหลายคน
ส่วนชูสินที่นอนราบบนสนามหญ้าต่ำกว่าฟุตบาท ไม่นาน เขาตะโกน “พี่ผมไปแล้ว “ เขาลุกขึ้นวิ่งไปทางตึกคณะนิติ พ้นวิถีกระสุน ผมยังนอนราบบนพื้นถนน เมื่อเสียงปืนหยุด คงเพื่อเปิดทางให้กระทิงแดง ลูกเสือชาวบ้านยึดรถเมล์พังประตูมหาวิทยาลัย เข้ามา
ผมได้ยินเสียงตะโกนจากกลุ่มคนที่ยืนหลบบนระเบียงตึกนิติ “เข้ามาเลย พวกมันตายหมดแล้ว” ผมรีบกระโดดหนี วิ่งตรงไปทางคณะสังคมฯ เข้าไปหลบในตึก เห็นนักศึกษาประชาชนถูกสั่งให้นอนกับพื้นสนามฟุตบอล พวกลูกเสือชาวบ้านวิ่งเข้าประตูทางหอประชุมเล็กตะโกน หนักแผ่นดิน หนักแผ่นดิน ผมจึงมุดเข้าใต้บันไดตึก มีโต๊ะ เก้าอี้เก่าหักพังบังอยู่ หลายคนเข้ามาในตึก ขึ้นลงชั้นบน ถือพัดลม โทรศัพท์ สิ่งของลงมา เป็นการปล้นชัดๆ
ตอนเที่ยง ตำรวจมาตั้งหน่วยรักษาการณ์หน้าหอประชุมเล็ก เอาข้าวของ ลังน้ำอุดลม ถังน้ำดื่มมาตั้งในตึกชั้นหนึ่งที่ผมหลบอยู่ หมดโอกาสแวบหนีออกไป ผมหลบอยู่ใต้บันได กลางคืน มุดออกมาเดินขึ้นชั้น 2 ชั้น 3 เพื่อหาช่องทางหลบหนี แต่ไม่มี ต้องกลับลงไปหลบใต้บันได จนถึงเข้า 7 ตุลาคม 2519 วันถูกจับ.
