ปิยรัฐ จงเทพ หรือ “โตโต้” หัวหน้ากลุ่มการ์ดวีโว่ โพสต์ข้อความในเฟซบุ๊ก ว่า27 กันยายน 2564 ถือเป็นวาระการครบรอบ 4 ปีการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของ อาจารย์สุธาชัย ยิ้มประเสริฐ อาจารย์ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
นักประวัติศาสตร์คนสำคัญของวงการนักวิชาการด้านประวัติศาสตร์ของไทย อาจารย์ถือเป็นคนหนึ่งที่เข้าใจและอธิบายเรียบเรียงเนื้อหาสาระออกมาได้อย่างน่าสนใจทั้งในรูปแบบตัวอักษร และการบรรยาย
แม้ผมไม่ใช่นิสิต ที่ร่ำเรียนกับอาจารย์โดยตรงแต่ก็เป็นหนึ่งที่คอยเฝ้าติดตามงานของอาจารย์ตั้งแต่ยังไม่รู้ความเท่าไรนักจนกระทั่งได้แวะเวียนร่วมเวทีเสวนาเดียวกันกับอาจารย์อยู่หลายครั้งในช่วงการครอบหงำของ คณะ คสช.
โดยเวทีสุดท้ายที่เป็นเหมือนวาระสุดท้ายที่เราได้พบกัน และพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง คืองานเสวนาวิชาการหนึ่งที่จัดขึ้นที่ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ท่าพระจันทร์ ผมและอาจารย์ ได้มีโอกาสร่วมเป็นวิทยากรในงานวันนั้นด้วย จึงทำให้เรามีโอกาสได้คุยแลกเปลี่ยนกันอย่างออกรสออกชาติ กว่าทุกๆครั้งที่เจอกัน
แต่ทำไมผมถึงไม่สะกิดใจเลยว่า นี้จะเป็นโอกาสสุดท้ายที่ผมจะได้คุยกับอาจารย์ตัวเป็นๆ ได้คุยกับหิ้งหนังสือที่มีชีวิต และไม่คิดเลยว่านี้จะเป็นเหมือนการอำลากันก่อนจาก
มีคำพูดประโยคหนึ่งของอาจารย์ที่กล่าวหยอกล้อกับเพื่อนของอาจารย์อีกคนที่นั่งร่วมวงด้วย ก่อนที่ทุกคนจะขึ้นเวที โดยเพื่อนของอาจารย์แซวผมก่อนว่า “อาจารย์ยิ้มไม่กลัวทหารเรียกหรือมานั่งสุมหัวกันกับโตโต้”
อาจารย์ยิ้ม(ชื่อเล่นของอาจารย์สุธาชัย) หัวเราะลั่นห้องก่อนจะบอกกับทุกคนที่ร่วมวงด้วยน้ำเสียงนิ่มนวลว่า “ผมกลับสบายใจที่มีโตโต้อยู่ข้างๆ เขาจะบอกพวกเราได้ดีว่าต้องหนีไปทางไหนเมื่อภัยมา(ตามมาด้วยเสียงหัวเราะลั่น)”
ผมไม่คิดเลยว่าหลังจากวันนั้นอีกไม่กี่เดือนอาจารย์ก็ต้องจากไปด้วยโรคร้าย และการจากไปของอาจารย์ทำให้ทุกคนที่รู้จักอาจารย์รู้สึกเศร้าเสียใจอาลัยถึงไปตามๆกัน นั่นแสดงให้เห็นถึงคุณูปการของอาจารย์ที่มอบไว้ให้ทุกคนรำลึกถึงอย่างน่าเสียดาย
จึงเป็นที่มาของโปรไฟล์ในเฟสบุ๊กส่วนตัวและหลายๆแพดฟอร์มของผมที่จะใช้รูปที่เคยร่วมวงกับอาจารย์ยิ้มมาตั้งเป็นอนุสรณ์ระลึกถึงเสมอ
คิดถึงอาจารย์นะครับ
