ปราบดา หยุ่น เป็นนักเขียน ได้รับรางวัลซีไรต์ จากเรื่องความน่าจะเป็น เมื่อปี 2545 ได้โพสต์ข้อความในทวิตเตอร์ โดยมีเนื้อหาดังนี้
เป็นเรื่องตลกปนเศร้า ที่ฝั่งเผด็จการมักพยายามใส่ร้ายอีกฝั่งว่าข้อมูลผิด เฟกนิวส์ มีคนชักใย เชื่อทฤษฎีสมคบคิด ฯลฯ แต่พวกเขาไม่กล้าสู้ด้วยความจริง ไม่ดีเบต ไม่เอาข้อมูลมาหักล้าง ก็เพราะรู้ดีว่าตัวเองเต็มไปด้วยเรื่องปกปิด ปลิ้นปล้อน ทำได้แค่ใส่ร้ายคนอื่นเพราะไม่มีความจริงมาพิสูจน์
ตอนวัยรุ่นเป็นเด็กยุคอินดี้/อัลเตอร์ฯ ซึ่งมีภาพว่าเป็นพวกขบถ คิดนอกกรอบ แต่เด็กยุคนั้นกลับเทียบกับยุคนี้ไม่ติดเลยในแง่ความเป็นขบถจริงๆต่ออำนาจ ทำแค่สร้างภาพความขบถผ่านแฟชั่น ผ่านไลฟ์สไตล์ สุดท้ายกลายเป็นเชื่องต่อระบบ เปรียบกันแล้วปรากฏการณ์ของเยาวชนตอนนี้น่าตื่นเต้นกว่ามาก
ทุกวันนี้ผู้ใหญ่ก็อยู่ในโลกใหม่ที่สร้างโดยเยาวชนอยู่แล้ว เช่น นักการเมืองทุกคนต้องใช้เฟซบุ๊ก ที่ซัคเกอร์เบิร์กทำขึ้นตอนอายุ 20 โลกเคลื่อนโดยเด็กรุ่นใหม่ แต่คนกร่างกลับเป็นผู้ใหญ่ที่ยังหวงอำนาจเก่าไม่ยอมปล่อย มั่นใจว่าเด็กมัธยมหลายคนเป็นรัฐมนตรีได้ดีกว่าพวกที่เป็นอยู่ตอนนี้แน่นอน
